Zorgen, leven én goed leven! De queeste van de mantelzorger

Veel mensen zien dementie niet als een groot probleem.
Veel mensen daarmee wil ik zeggen, degene die er niet intensief mee te maken hebben.

Want:

  • Die vergeetachtigheid, da’s toch niet zo erg (en ja, dat hoeft niet zo te zijn).
  • Dat gebrek aan empathie, da’s toch niet zo erg (en ja, je kan gerust nog een gesprek voeren maar  daarmee is alles gezegd).
  • Dat gebrek aan flexibel zijn, da’s toch niet zo erg (want als je goed plant is er toch niet echt een probleem).

Dat angstig zijn, da’s toch niet echt een probleem (als je alles goed kadert en duidelijkheid geeft).

Heel deze redenering gaat eraan voorbij dat:

  • Die vergeetachtigheid hoeft geen groot probleem te zijn, totdat je als mantelzorger  de ruimte uitgaat en hij/zij in paniek raakt omdat hij niet weet waar je bent.
  • Bij gebrek aan empathie je niet écht kan praten want daar horen ook sociale aspecten bij. Zoals verdrietig zijn als iemand sterft, medeleven als je je pijn doet en jezelf inleven in anderen.
  • Het gebrek aan flexibiliteit kan opgevangen worden totdat er een gesprek gaande is met 3 of meer personen tegelijkertijd en hij/zij het gesprek niet meer kan volgen en zich buitengesloten voelt omdat hij/zij er niet bij hoort.
  • Dat angstig zijn, natuurlijk kan je dat kaderen en trachten te zeggen dat het niet zo is, maar voor hem of haar voelt het nu eenmaal beangstigend.

Laten we eerlijk zijn, het gaat van kwaad naar erger.

Die vergeetachtigheid wordt op een bepaald moment zo erg dat hij/zij zich totaal verloren gaat voelen. Dat gebrek aan empathisch vermogen wordt zo lastig om mee om te gaan en eigenlijk stond je voor de diagnose al op het punt van scheiden, maar nu moet je er maar mee leren omgaan. Dat niet flexibel zijn, tja dat houdt jou ook aan huis gekluisterd. Zijn of haar angsten zorgen ervoor dat je steeds minder buitenshuis gaat ondernemen Die tentoonstelling, dat avondje uit … laat maar voorbijgaan, het sop is de kool niet waard.

Hoe ga jij daarmee om?

Enerzijds met de omgeving die het allemaal zo erg niet ziet. Anderzijds met jezelf en je eigen leven dat in de wacht staat totdat, ja totdat wat? Dikwijls zien we door de zware zorg, de vermoeidheid, de last, de oplossing niet meer. En ja dé oplossing zou zijn dat we een pilletje zouden kunnen geven dat alles weer oplost. In een paar uur tijd terug naar start met een gezonde geest en een gezond lichaam.

Hoe fijn zou dat niet zijn?

Zolang dat die oplossing niet voorhanden is moeten we roeien met de riemen die we hebben, en dat is jezelf, en jouw mogelijkheid tot zelfeducatie.

Van een persoon met dementie kunnen we dat niet meer verwachten, die is niet meer flexibel, die is angstig en vergeetachtig (en alles wat daar maar bijkomt waar ik nu niet aan denk).

Dus valt het op de schouders van de mantelzorger om te zoeken naar mogelijkheden om om te gaan met iemand met dementie en zijn bijzondere eigenaardigheden. Maar ook om te kunnen gaan met jezelf en je verlies van je partner of ouder en on top off it: het verlies van het aantal goeie jaren die je nog hebt te gaan. Jaren die je zeker weten anders had willen doorbrengen.

Eens je begrijpt hoe dementie werkt. Wat er juist gebeurt in dat brein kan de zon weer gaan schijnen, ook voor jou! Als je anders omgaat met dementie ga je je lichter voelen omdat je alles een plekje kan geven.

Die dingen probeer ik ondanks de zorg met elkaar te verzoenen.
Net dat is de rode draad in mijn praktijk, mijn individuele trajecten en mijn online cursus.

Wil jij ook graag meer licht in je leven zonder dat de zorg er onder lijdt. Dat kan,  boek hier een verkennend gesprek 

Liefs, en vooral succes

Marianne